ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ

Μεγάλη αναταραχή έχει προκληθεί τελευταίως στην κοινωνία με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, με τις εξαγγελίες της για το ασφαλιστικό και με τη θέση της στο ζήτημα των αγροτών.
Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κατάστασης της οικονομίας, συνιστούν μια πρωτόγνωρη επίθεση στο εισόδημα, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Επιπλέον έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, περιορίζουν τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, αλλά κυρίως οδηγούν σε όξυνση της κρίσης, μείωση της παραγωγικότητας, αύξηση της ανεργίας και συνεπώς σε αύξηση των ελλειμμάτων, δηλαδή στα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θεωρητικά επεδίωκαν.
Μεγάλοι κλάδοι εργαζομένων, με την τελευταία εξαγγελία περί περικοπής των επιδομάτων στο Δημόσιο από 5 μέχρι 15 %, ανάλογα με το ύψος του επιδόματος, βλέπουν εντελώς ξαφνικά το εισόδημά τους να μειώνεται κατά 500 – 700 ευρώ το μήνα.

Είναι η πρώτη θαρρώ φορά, αν εξαιρέσει κανείς την κατοχή, που μια κυβέρνηση προχωρά σε περικοπές μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.


Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Η χώρα μας χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο από τις διεθνείς αγορές και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης για να περάσουν τα πιο σκληρά μέτρα. Να περάσουν από μια «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, που διεκδικεί το βραβείο ασυνέπειας προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικής πολιτικής.
Στόχος είναι η μείωση πλέον του μεσαίου εισοδήματος και γενικότερα η περαιτέρω μείωση του εργατικού κόστους.

Τα περί ελλειμμάτων είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ελλείμματα υπάρχουν, όπως και σε όλες τις άλλες χώρες, τα μέτρα όμως που προτίθεται να πάρει η κυβέρνηση θα οδηγήσουν τελικά σε αύξηση των, αλλά κυρίως σε μεγάλη ύφεση και φτώχεια. Η μείωση των μισθών σημαίνει μείωση της αγοραστικής δύναμης, μείωση της παραγωγικότητας, αύξηση της ανεργίας. Η ανεργία φέρνει ελλείμματα.

ΕΠΙΘΕΣΗ

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει ενορχηστρωμένη επίθεση, συνεπικουρούμενη από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, εναντίον ολόκληρων κλάδων υπαλλήλων, η οποία στόχο έχει να τους μειώσει στα μάτια της κοινής γνώμης. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται ο μισθός των 2000 ευρώ υπέρογκος και όσοι υπάλληλοι παίρνουν τέτοιο μισθό, λες και τον έκλεψαν, μιάσματα, εκμεταλλευτές, κηφήνες, διεφθαρμένοι, καταστροφείς της ελληνικής οικονομίας, βάλτε να έχετε.
Όμως…
► Ο κύριος Προβόπουλος, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, εισηγητής της περικοπής των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, για το 2008 δήλωσε έσοδα 4.051.899,00 ευρώ, εκ των οποίων φορολογητέα το 5% περίπου και το 95% αφορολόγητα! Είναι αδύνατον να δεχτεί κανείς ότι ένα στέλεχος της τράπεζας της Ελλάδος, έστω και ο πρόεδρος, αμείβετε με ποσό ίσο με το επίδομα 8.000 ανέργων!
► Την ίδια ώρα βεβαίως δεκάδες επιτηδευματίες ζουν από τον ΦΠΑ που δεν αποδίδουν, από τις αποδείξεις που δεν κόβουν, από τις χαριστικές ρυθμίσεις, από τους χαμηλούς συντελεστές φορολόγησης, ιδίως οι εταιρίες, από υπερτιμολογήσεις και υποτιμολογήσεις, από επιδοτήσεις αναπτυξιακών νόμων οι οποίοι μόνο ανάπτυξη δε κάνουν, από την επιστροφή ΦΠΑ, από την εισφοροδιαφυγή – νόμιμη και παράνομη, η οποία, σε συνδυασμό με την μαύρη ανασφάλιστη εργασία, έχει γίνει εθνικό σπορ για τις επιχειρήσεις, από, από…
Έχουμε φτάσει στο σημείο επιτηδευματίες να παίρνουν επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης όχι γιατί πραγματικά το αξίζουν αλλά γιατί κάνοντας αστεία φορολογική δήλωση εμφανίζονται ως φτωχοί, που χρειάζονται την αρωγή του κράτους για να ζήσουν. Οι ίδιοι προφανώς και παίρνουν επίδομα ενοικίου για το παιδί τους που σπουδάζει και καμαρώνουν που δεν τους πιάνει κανείς…
► Κάποια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων στη χώρα, χρόνια τώρα συγκεντρώνουν με την ανοχή του κράτους τον πλούτο του τόπου. Κάποιοι ζουν πλουσιοπάροχα χωρίς να πληρώνουν τους φόρους που αντιστοιχούν στα εισοδήματά τους, κάποιοι άλλοι με εταιρίες μαϊμούδες ή όχι, με το κόλπο των off shore και τη μη φορολόγησή τους καταφέρνουν να κλέβουν πλούτο και να στερούν από το κράτος έσοδα από τη φορολόγηση.
Μεγαλοεκδότες, φαρμακοβιομήχανοι, πολυεθνικές, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι κλπ., , όπως φαίνεται, απολαμβάνουν φορολογικής ασυλίας.
► Οι τράπεζες, που ενισχύθηκαν για να ξεπεράσουν την κρίση και να δώσουν ρευστότητα στην αγορά με 28 δις είδαν τα έσοδά τους να αυξάνονται κατά 30 % τον περασμένο χρόνο και ούτε κουβέντα για φορολόγηση ή επιστροφή των δανεικών παρά το γεγονός ότι ούτε ρευστότητα στην αγορά προσέφεραν, ούτε δάνεισαν αυτούς που πραγματικά είχαν ανάγκη. Τα golden boys τα τάισαν καλά όμως… Στο ΙΚΑ χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ και κανείς δεν τα απαιτεί. Αν χρωστούσε ψίχουλα ένας φτωχός όμως…
► Κάποιοι πολιτικοί κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να μπλεχθούν σε σκάνδαλα δισεκατομμυρίων, κάποιες πολιτικές αφαίμαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τα έφεραν στο χείλος της χρεωκοπίας, Αντιμετωπίζουμε όλοι ένα πολιτικό σύστημα «ρεμούλας» «σκανδάλων» «συμβούλων» «εραστών» «μιζών» «προμηθειών» που προωθεί ως αξία το «βόλεμα» «τα μαύρα» «το ρουσφέτι» «την αναξιοκρατία» το «θάνατός σου η ζωή μου».
Ζούμε σε μια παρατεταμένη περίοδο φιλελευθερισμού και επιβολής του μεγάλου κεφαλαίου στις πλάτες των αδύνατων, ζούμε το τέλος της ιστορίας ή μήπως την αρχή της;


ΟΙ «ΦΤΑΙΧΤΕΣ»

Κατά τα άλλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους «υπέρογκους» μισθούς τους και τα «εξωπραγματικά» τους επιδόματα.
Η κυβέρνηση έλυσε το γόρδιο δεσμό της οικονομικής κρίσης. Περικοπή των επιδομάτων. Το δυστύχημα είναι ότι πολλοί πολίτες χειροκροτούν το μέτρο γιατί δεν ξέρουν την πραγματική κατάσταση. Δεν ξέρουν ότι πτυχιούχος υπάλληλος με 25 χρόνια υπηρεσίας έχει βασικό μισθό 1400 – 1500 ευρώ και ότι οι κυβερνήσεις για να μην κάνουν αυξήσεις στους βασικούς μισθούς, που σημαίνει ότι τα ποσά θα είχαν αντίκτυπο και στη σύνταξη, ασκούσαν την πολιτική των επιδομάτων. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχουν περίεργα επιδόματα. Όλα αυτά είναι στην ουσία μισθός.
Ας σκεφτούν επιτέλους κάποιοι τι σημαίνει μια ωραία πρωία να τους πουν ότι τα έσοδά τους μειώνονται κατά 600 ευρώ. Ας σκεφτούν ότι μισθός σημαίνει κάτι τουλάχιστον σταθερό προς τα κάτω, άρα ο μισθωτός κάνει τα ανοίγματά του και τον οικογενειακό του προγραμματισμό ανάλογα με αυτόν. Παίρνει δάνεια για να φτιάξει το σπίτι του, για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο, σπουδάζει τα παιδιά του, εν πάσει περιπτώσει πορεύεται με αυτά που θεωρεί ότι έχει κατά πως του φτάνουν.
Τώρα; Του λένε ότι θα του κόψουν το ένα τρίτο του μισθού του έτσι ξερά, έτσι απροειδοποίητα, έτσι χωρίς αιδώ γιατί έχει λέει ανάγκη το κράτος.
Μα καλά. Οι μισθωτοί κατάντησαν έτσι το κράτος; Οι μισθωτοί έκαναν τις καταστροφικές πολιτικές των τελευταίων πολλών χρόνων, οι μισθωτοί έσπρωξαν το κράτος να ζει με δανεικά κοροϊδεύοντας με ψεύτικα νούμερα τους «κουτόφραγκους»;
Η περικοπή σε τέτοιο μέγεθος των επιδομάτων θα φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην κοινωνία και πρέπει να το καταλάβουν καλά όλοι. Ο πλούσιος αγοράζει από το Κολωνάκι, τη Ιταλία ή την Αγγλία, ο φτωχός από τις φτηνές αγορές, τα καλάθια και τους Κινέζους και ο υπάλληλος συντηρεί τους μέσους επιτηδευματίες. Τώρα, υποχρεωμένος να περικόψει μεγάλο μέρος των εξόδων του, θα ντύνεται λιγότερο, θα διασκεδάζει με φειδώ, θα ξεχάσει τις διακοπές, το καινούργιο αυτοκίνητο, τα ταξίδια, ακόμη και τις φραπεδιές στα παραλιακά μαγαζιά γιατί στοιχίζουν και τα παιδιά θέλουν λεφτά να σπουδάσουν…

ΑΙΜΑ

Οι «δακρύβρεχτες επικλήσεις» περί αποδοχής της οικονομικής και βιολογικής εξόντωσης των εργαζομένων για την «σωτηρία της πτωχής πατρίδος» (πλην με αυξανόμενους πλουσίους και φοροδιαφεύγοντες ) σίγουρα δεν αποσκοπούν σε αυτό που ισχυρίζονται.
Η βαθύτερη σκοπιμότητα συμπυκνώνεται στην απάντηση του Υπ. Οικονομικών προς τις Ομοσπονδίες των εργαζομένων σε αυτό:
«Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΙΜΑ»
Δηλαδή το αίμα των εργαζομένων, τις κατακτήσεις τους. Θέλουν τις πενιχρές αποδοχές τους πενιχρότερες, εξαφάνιση των ήδη «φαγωμένων» αποθεματικών των ταμείων τους, κατάργηση των ασφαλιστικών και κοινωνικών παροχών τους, καταστρατήγηση του ωραρίου τους, τους θέλει αποκλειστικούς αιμοδότες του κρατικού προϋπολογισμού.
Ο στόχος δεν είναι η αντιμετώπιση της κρίσης, δεν είναι οικονομικός και προσωρινός, είναι πολιτικός.
Οι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, φτωχοί, υποταγμένοι, μοιρολάτρες, βυθισμένοι σε εργασιακό μεσαίωνα.
Οι εργαζόμενοι να είναι μονίμως ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του Προκρούστη!

Βεβαίως την τελευταία λέξη θα την πουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Με τους αγώνες τους που θα είναι σκληροί.
Το αίμα που ζητούν οι αγορές θα είναι τελικά το δικό τους και όχι των εργαζομένων.
Στο κάτω της γραφής ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΣΟΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ!

2/2/2010